Księga Malachiasza

Księga Malachiasza jest ostatnią księgą Starego Testamentu, przypisywaną prorokowi Malachiaszowi. Jest to krótka księga składająca się z zaledwie czterech rozdziałów i uważana jest za napisaną około V wieku p.n.e. Księga rozpoczyna się naganiem ludu Izraela za ich brak wierności Bogu. Malachiasz oskarża ich o nielojalność wobec przymierza z Bogiem oraz brak oddawania Mu czci w ofiarach. Oskarża ich również o nielojalność w małżeństwach oraz brak honorowania rodziców. Drugi rozdział Malachiasza skupia się na znaczeniu honorowania przymierza z Bogiem przez lud Izraela. Malachiasz ostrzega ich, że jeśli nie będą dotrzymywać przymierza z Bogiem, zostaną ukarani. Ostrzega również, że jeśli nie będą honorować swoich rodziców, zostaną przeklęci. Trzeci rozdział Malachiasza skupia się na nadchodzącym Mesjaszu. Malachiasz prorokuje, że Mesjasz przyjdzie, aby przynieść sprawiedliwość i prawość światu. Przewiduje także, że Mesjasz będzie światłem dla narodów. Czwarty i ostatni rozdział Malachiasza skupia się na znaczeniu nawrócenia. Malachiasz ostrzega lud Izraela, że jeśli się nie nawrócą, zostaną ukarani. Ostrzega również, że jeśli się nie zwrócą do Boga, zostaną zniszczeni. Ogólnie rzecz biorąc, księga Malachiasza jest potężnym przypomnieniem o znaczeniu wierności Bogu i honorowania Jego przymierza z ludem Izraela. Jest to przypomnienie, że Bóg jest Bogiem sprawiedliwości i prawości, i że ukara tych, którzy się nie nawrócą i nie zwrócą się do Niego. Jest to również przypomnienie, że Mesjasz przyjdzie, aby przynieść sprawiedliwość i prawość światu.