Historia Sem
Shem był postacią biblijną i najstarszym synem Noego w Księdze Rodzaju Starego Testamentu. Urodził się przed Wielkim Potopem i miał 100 lat w czasie potopu. Shem, wraz z ojcem Noem, matką oraz braćmi Chamem i Jafetem, byli jedynymi ocalałymi z potopu i zaludnili ziemię. Shem uważany jest za ojca ludów semickich, do których należeli starożytni Babilończycy, Asyryjczycy, Aramejczycy, i inni. Według Biblii, Shem żył 600 lat miał kilku synów. Jest ważną postacią w tradycjach żydowskich, chrześcijańskich i islamskich, a jego imię wymieniane jest w różnych tekstach religijnych.
Znaczenie imienia
Imię "Shem" jest hebrajskiego pochodzenia i oznacza "imię" lub "sławę". W Biblii Shem jest jednym z synów Noego i uważany jest za przodka kilku ludów semickich. Opowieść o Shemie znajduje się w Księdze Rodzaju, gdzie często jest podkreślany jako postać ważna z uwagi na swoje pochodzenie i związek z biblijnymi opowieściami dotyczącymi Noego i potopu. Nazwa niesie za sobą konotacje reputacji i dziedzictwa ze względu na jej centralne znaczenie "imię" w kontekście kultury hebrajskiej.
Pochodzenie imienia
Hebrajskie.
Role
pozycja zajmowana: .
Pierwsze wzmianka
Genesis 5:32
Wystąpienia w Biblii
114 wzmianki