Książka Ezdrasza

Księga Ezdrasza to księga Starego Testamentu, która jest częścią Biblii hebrajskiej i chrześcijańskiego Starego Testamentu. Nazwana jest od swojego głównego bohatera, Ezdrasza, kapłana i skryby, który w V wieku pne poprowadził grupę Żydów z Babilonu do Jerozolimy. Księga dzieli się na dwie części: pierwsza część (rozdziały 1-6) opowiada historię powrotu Żydów do Jerozolimy i odbudowy świątyni, podczas gdy druga część (rozdziały 7-10) koncentruje się na reformach Ezdrasza i ustanowieniu prawa żydowskiego. Księga Ezdrasza rozpoczyna się dekretem Cyrusa, króla perskiego, zezwalającym Żydom na powrót do Jerozolimy i odbudowę świątyni. Następuje podróż Żydów z Babilonu do Jerozolimy, prowadzona przez Szeszbazzara, księcia Judy. Po przybyciu Żydzi rozpoczynają odbudowę świątyni, ale napotykają opór ze strony swoich wrogów. Księga opisuje potem przybycie Ezdrasza, który zostaje wysłany przez króla Persji, aby pomóc Żydom w ich wysiłkach. Ezdrasz przynosi ze sobą kopię prawa Mojżesza, które czyta ludziom i zachęca ich do posłuszeństwa. Druga część Księgi Ezdrasza skupia się na reformach Ezdrasza. Zakłada on system sądów do egzekwowania prawa i zachęca ludzi do przestrzegania szabatu i innych świąt religijnych. Ponadto zachęca ludzi do zawierania małżeństw w obrębie swojej wiary i przestrzegania praw czystości. Wreszcie, Ezdrasz przewodzi ludziom w ceremonii pokuty i odnowy, w której odnawiają swoje zobowiązanie wobec prawa Boga. Księga Ezdrasza jest ważną częścią Biblii hebrajskiej, ponieważ opowiada historię powrotu Żydów do Jerozolimy i odbudowy świątyni. Daje również przykład, jak przywódca może przynieść reformę i odnowę społeczeństwu. Księga jest również istotna ze względu na podkreślenie ważności przestrzegania prawa Boga i przypomnienie, że prawa Boże powinny być przestrzegane.